Artykuł w sposób skrótowy przedstawia rys historyczny operacyjnego leczenia nietrzymania moczu. Omawia aktualne trendy i metody nowoczesnego leczenia tego schorzenia.
Wysiłkowe nietrzymanie moczu
Nietrzymanie moczu jest jedną z najczęściej występujących przewlekłych chorób kobiet. Wieloczynnikowa etiopatogeneza powoduje występowanie wielu postaci tej choroby. Najczęściej występuje wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNM), które charakteryzuje się wyciekiem moczu podczas wzrostu ciśnienia śródbrzusznego. Dokładne rozpoznanie typu nietrzymania moczu ma podstawowe znaczenie dla wyboru sposobu leczenia i jego wyników.
Leczenie
Terapia WNM opiera się na założeniu, iż przyczyną tego schorzenia jest nabyty defekt anatomiczny tkanek zapewniających stabilizację i właściwe stosunki przestrzenne narządów miednicy mniejszej. Dlatego warunkiem powodzenia zabiegu korygującego WNM jest odtworzenie anatomii dolnego odcinka układu moczowego.
Pierwszą operacją zastosowaną w leczeniu WNM była operacja Kelly’ego (1945). Skuteczność tego zabiegu wynosiła około 50%.
Zabiegi igłowe (Pereiry, Raza, Stameya, Gittesa) cechują się wyższą skutecznością ale obarczone są dużą liczbą powikłań i skomplikowaną techniką wykonania.
Ostrzyknięcie cewki moczowej oraz implantacja sztucznego zwieracza cewki moczowej stosowane są u nielicznych pacjentek, po niepowodzeniu innych technik operacyjnych.
Operacjami najlepiej odtwarzającymi uszkodzony aparat więzadłowy cewki moczowej są zabiegi z dostępu załonowego (np. sposobem Burcha) i operacje pętlowe (np. TVT, IVS, TOT).
Everard Williams (1947) jako pierwszy opublikował szczegóły operacji podwieszenia pęcherza moczowego z dostępu pozałonowego. Podobną operację opisali Marshall, Marchetti i Krantz (1949). W metodzie tej należy uwolnić szyję pęcherza moczowego z dostępu załonowego, założyć dwa lub trzy szwy na ścianę pochwy z boku cewki moczowej i od dołu ku górze zakotwiczyć je w okostnej po obu stronach w ten sposób, aby po zawiązaniu unosiły one cewkę moczową i szyję pęcherza moczowego w stronę tylnego odcinka kości łonowej. Marchetti stosował dodatkowe szwy na szyję pęcherza moczowego i prowadził je przez dolny odcinek mięśnia prostego brzucha jako dodatkowe podparcie.
Do obecnie najczęściej stosowanych cystouretropeksji zalicza się technikę Burcha i Hischa. W operacji Burcha oszczędza się ochrzęstną i okostną spojenia łonowego, przytwierdzenie bowiem powięzi pochwy i cewki moczowej następuje do więzadeł Coopera (biodrowo-grzebieniowych) kilka centymetrów bocznie od guzka łonowego. Otwarcie przestrzeni przedpęcherzowej i uwidocznienie tkanek przecewkowych przy bocznych sklepieniach pochwy odpowiadają postępowaniu w operacji sposobem Marshalla, Marchettiego i Krantza.
W operacji Hirscha należy przymocować na szerokiej powierzchni włókna powięzi pochwowej do powięzi zasłonowej. Wiązanie przebiega bez niekorzystnego dużego napięcia (występującego w metodzie Burcha).