Jeśli noworodek przejdzie pomyślnie przez te wszystkie „testy” zostanie on oddany na parę chwil w ramiona mamy, w tym czasie oboje mogą się uspokoić i poznać siebie po raz pierwszy w bezpośrednim kontakcie. Dla noworodka chwile spędzone w ramionach mamy są bardzo ważne ponieważ poznaje jej zapach oraz odgłos bicia jej serca co, sprawia że czuje się bezpiecznie i dobrze. Oprócz tego bezpośredni kontakt nagich powierzchni ciała tzw. kontakt „skóra do skóry” pomaga mu zapobiec nadmiernej utraty ciepła oraz dochodzi do kolonizacji skóry dziecka „dobrą” florą bakteryjną matki, co chroni dziecko przed infekcjami. Pierwsze wspólne chwile ułatwiają oraz wzmacniają nawiązanie więzi pomiędzy matką a dzieckiem.

Nie można jednak przedłużać tego momentu ponieważ dziecko jest bardzo wrażliwe na utratę temperatury, której utrzymanie na właściwym poziomie jest bardzo ważne w tym okresie, a niemożliwe przez noworodka bez naszej pomocy, z powodu dysproporcji pomiędzy dużą powierzchnię ciała w stosunku do małej jego masy.

W celu uniknięcia nadmiernej utraty ciepła przez noworodka opracowano odpowiedni schemat postępowania, który powinien uwzględniać :

• delikatne osuszenie noworodka z pozostawieniem mazi płodowej,
• bezpośredni kontakt z matką (ułożenie na brzuchu, otulenie ramionami rodzącej,
• umieszczenie dziecka pod promiennikiem z odpowiednia temperaturą.

Po wykonaniu wszystkich podstawowych zabiegów na sali porodowej wokół noworodka zostaje on zabrany przez pielęgniarkę na oddział neonatologiczny/noworodkowy. Tam noworodek osuszony, odpowiednio zaopatrzony (zabieg na kikucie pępowinowym, oczkach) zostaje zważony i zmierzony, a następnie ubrany i umieszczony pod promiennikiem gdzie pod stałą opieką personelu medycznego może odpoczywać po trudach porodu. We wszystkich tych czynnościach i zabiegach może uczestniczyć osoba towarzyszą przy porodzie.

Do dwunastu godzin po porodzie po uprzednio zebranym wywiadzie dotyczącym matki oraz przebiegu ciąży zostanie przeprowadzone badanie fizykalne szczegółowe ( drugi etap badania klinicznego) przez lekarza neonatologa /pediatrę.

Na oddziałach z obowiązującym systemem rooming-in po okresie koniecznej obserwacji noworodka oraz położnicy noworodek zostanie przyniesiony mamie w celu podjęcia próby pierwszego karmienia.  Noworodek już bezpośrednio po urodzeniu dzięki naturalnym odruchom potrafi ssać pokarm z piersi matki, dlatego należy ten odruch pielęgnować i rozwijać już od pierwszych chwil życia.

 Nowonarodzone dziecko nie jest całkowicie bezradne: potrafi oddychać, przywołać krzykiem rodziców, chwytać, ssać, połykać itd. Jest to możliwe dzięki temu, iż dziecko po urodzeniu jest wyposażone w tzw. odruchy noworodkowe. Odruchy te są niezależne od woli i  stanowią wyraz przystosowania układu nerwowego do życia w nowych dla dziecka warunkach.
Ważne z nich to:

• odruch szukania brodawki - polega on na zwróceniu główki w stronę bodźca podrażniającego wargę lub skórę policzka;
• odruch ssania i połykania - trenowany już w brzuchu mamy, umożliwia teraz odżywianie się;
• odruch chwytny - maluch zaciska rączki na podanym mu palcu;
• odruch Moro - wywołany jest przestrachem, np. po usłyszeniu głośnego dźwięku. Polega on na szybkim rozrzuceniu rączek w bok, a następnie przykurczeniu rączek i nóżek.
• chód automatyczny - dziecko ujęte pod paszki przebiera nóżkami, gdy jego stópki zetkną się z podłożem, tak jakby chciało chodzić.

Pierwsze odruchy noworodkowe zanikają samoistnie już około 3. miesiąca życia, w miarę jak układ nerwowy dziecka dojrzewa i przygotowuje się do wykonywania ruchów świadomych.