Kiłą zarażamy się poprzez stosunek płciowy z zainfekowaną osobą. Miejscem wniknięcia drobnoustroju stają się mikrourazy skóry oraz uszkodzona błona śluzowa.

Po około 5-21 dniach od wniknięcia drobnoustroju tworzy się zmiana tzw. wrzód pierwotny, który jest niebolesny i towarzyszy mu zajęcie i powiększenie węzłów chłonnych. Najczęstsza lokalizacja wniknięcia krętka bladego to narządy płciowe oraz okolica ust. Ten etap choroby nazywamy „kiłą pierwszorzędową’. Po około 3-6 tygodniach rozpoczyna się kolejny, zwany „kiłą drugorzędową”. Wtedy to drobnoustrój szerzy się drogą krwi i powoduje wystąpienie grudkowo-plamistej wysypki. Niekiedy może wystąpić okres utajony, który jest zupełnie bezobjawowy i dotyczy chorych, których układ immunologiczny jest bardzo sprawny. Jeśli po okresie utajenia dojdzie do reaktywacji uśpionych krętków, pojawiają się objawy kiły trzeciorzędowej, zajmującej serce oraz ośrodkowy układ nerwowy.

Jeżeli kobieta ciężarna choruje na kiłę, zakażenie może zostać przeniesione na płód, zwłaszcza, gdy kobieta jest nieleczona. Przejście krętka przez łożysko możliwe jest w każdym okresie ciąży, jednak najczęściej po 16.-18. tygodniu ciąży. Dziecko, które zostanie zakażone w życiu płodowym, rozwinie tzw. „kiłę wrodzoną”.

W zależności od zaawansowania kiły objawy mogą być różnorodne. Oprócz wymienionych wcześniej do bardzo charakterystycznych i częstych objawów zaliczamy: nieswędzącą wysypkę grudkowo-plamistą na powierzchni dłoni i podeszew, sączące, bujające brodawki zawierające liczne krętki występujące w okolicy odbytu i narządów płciowych – kłykciny płaskie, wykwity na błonach śluzowych, łysienie kiłowe oraz bielactwo kiłowe (głównie na szyi – tzw. „naszyjnik Wenus”). Obraz kliniczny kiły wrodzonej zależy natomiast od czasu zakażenia: im wcześniejsze, tym cięższy jego przebieg. Kiła wczesna ujawnia się w okresie noworodkowym, najczęściej między 6.-10. tygodniem życia, zatem zaraz po urodzeniu przebieg jest najczęściej zupełnie bezobjawowy. Gdy objawy już się pojawią, przyjmują postać tzw. „triady Hutchinsona” i zaliczamy do niej: zapalenie rogówki, głuchotę oraz zęby Hutchinsona (o beczułkowatym kształcie z półksiężycowatym zagłębieniem w środku).

W celu postawienia rozpoznania należy przeprowadzić odpowiednie testy na obecność przeciwciał oraz test hemaglutynacji. W trybie pilnym można także pobrać wymaz ze zmiany i uwidocznić krętki bezpośrednio pod mikroskopem.

Jeśli dane kliniczne i ambulatoryjne potwierdzają zakażenie, należy wdrożyć odpowiedni schemat leczniczy. Polega ona na domięśniowym podawaniu benzylopenicyliny przez 14 dni, jeśli choroba trwa mniej niż 1 rok lub przez 21 dni, gdy choroba trwa powyżej 1 roku.