Chociaż zazwyczaj to kobiety są kojarzone z „baby blues” i depresją poporodową, ojcowie również mogą doświadczyć poważnych zmian nastroju po narodzinach dziecka.

Depresja poporodowa jest jednym z najczęstszych zaburzeń psychicznych wśród matek. Według badań występuje u 10 do 20% kobiet po porodzie. Liczby te są o połowę niższe w przypadku ojców. Badania wykazują, że na depresję poporodową może cierpieć od 5 do 10% młodych ojców. Należy jednak wziąć pod uwagę duże liczby niezgłaszanych przypadków. Mężczyźni mają bowiem tendencję do tłumienia problemów psychologicznych bardziej niż kobiety. Istnieje zatem ryzyko, że ich objawy będą bagatelizowane lub pozostaną niewykryte. 

Objawy depresji poporodowej rozwijają się stopniowo i mogą trwać miesiącami. Podczas gdy kobiety odczuwają głęboki smutek i często płaczą, mężczyźni są przygnębieni, niekiedy reagują irytacją lub agresją. W zależności od ciężkości choroby mogą wystąpić inne objawy:

• zaburzenia snu,
• apatia,
• pracoholizm,
• zdystansowanie od partnerki i dziecka,
• trudności w odczuwaniu miłości i brak zainteresowania noworodkiem (obojętność),
• poczucie winy („jestem złym ojcem lub matką”),
• wątpliwości co do własnych możliwości,
• obawy („mogę skrzywdzić dziecko”).

Czynniki ryzyka rozwoju depresji poporodowej obejmują: depresję u jednego z rodziców, ubóstwo oraz zmiany hormonalne. Zachęca się lekarzy pierwszego kontaktu do badania przesiewowego w kierunku depresji u ojców, szczególnie w pierwszym roku po porodzie. Zwłaszcza, jeśli występują czynniki ryzyka rozwoju tej choroby. W przypadku podejrzenia zaburzeń depresyjnych osoby z najbliższego otoczenia powinny zachęcić młodego tatę do szukania pomocy. W takiej sytuacji najlepiej zgłosić się do lekarza pierwszego kontaktu lub przychodnii zdrowia psychicznego.

Rozpoznanie i leczenie depresji poporodowej może poprawić jakość życia całej rodziny oraz zmniejszyć ryzyko problemów emocjonalnych i behawioralnych u dzieci. Leczenie obejmuje psychoterapię oraz farmakoterapię.