Urządzeniem, które stworzyli uczeni z Kanady, jest dopochwowy implant. Podstawowym aspektem, który umożliwił opracowanie takowego, były obserwacje dotyczące tego, w jaki dokładnie sposób dochodzi do zakażenia wirusem HIV. Otóż patogen ten – kiedy wnika do organizmu – pobudza komórki układu odpornościowego, a dokładniej limfocyty T. Kiedy zaczną one podejmować próby zwalczenia wirusa, wtedy właśnie tak naprawdę dochodzi do zakażenia wirusem HIV.

W przeprowadzonych w przeszłości w Kenii badaniach zaobserwowano jednak, że niektórzy ludzie, którzy są narażeni na kontakt z wirusem HIV (chociażby drogą seksualną), ostatecznie wcale nie stają się nosicielami tego patogenu. Okazało się ostatecznie, że osoby te mają immunologicznie niewrażliwe – w stosunku co do HIV – limfocyty T. Wytłumaczyć to można prosto: jeżeli limfocyty T nie reagują na wirusa, to wtedy nie dochodzi do ich zainfekowania i pacjent nie staje się nosicielem wirusa HIV.

Założeniem naukowców było więc doprowadzenie do tego, aby uzyskać niewrażliwość immunologiczną u osób narażonych na zakażenie wirusem HIV. Do tego właśnie celu opracowali oni wspomniany dopochwowy implant, który stopniowo uwalnia lek – hydroksychlorochinę. Środek ten miałby stopniowo wydostawać się z implantu i prowadzić do tego, aby limfocyty T znajdujące się w obrębie pochwy pozostawały niewrażliwe na wirusa HIV.

W przeprowadzonych na zwierzętach badaniach zauważono, że dzięki implantowi udaje się uzyskiwać niewrażliwość immunologiczną, zmniejszającą ryzyko zakażenia wirusem HIV. Czy jednak opisana metoda – samodzielnie lub w kombinacji z innymi sposobami – stanie się szeroko wykorzystywana w profilaktyczne zakażeń wirusem HIV, tego obecnie nie wiadomo.