Profilaktyka powinna być skierowana do kobiet młodych. Polega przede wszystkim na promowaniu prowadzenia zdrowego stylu życia, regularnego wykonywania ćwiczeń fizycznych wzmacniających mięśnie dna miednicy oraz zwalczaniu istotnych czynników ryzyka. Z kolei u kobiet w późniejszym okresie życia duże znaczenie ma wczesne rozpoznanie i leczenie zaburzeń statyki narządów płciowych.

Leczenie może być zachowawcze lub chirurgiczne. Leczenie zachowawcze obejmuje takie metody jak trening pęcherza oraz kinezyterapia z wykorzystaniem ćwiczeń Kegla, wzmacniających mięśnie dna miednicy. Trening pęcherza polega na wykształceniu u pacjentki odruchów, które umożliwiają kontrolowane oddawanie moczu i wyuczenia zdolności hamowania skurczu mięśnia wypieracza.  Leczenie farmakologiczne obejmuje przede wszystkim estrogeny, najczęściej w terapii dopochwowej. Stymulacja receptorów estrogenowych zlokalizowanych w nabłonku cewki moczowej powoduje zwiększenie przepływu krwi oraz ścisłe przyleganie do siebie fałdów błony śluzowej, co pozytywnie wpływa na funkcję cewki moczowej. Preparaty stosuje się najczęściej codziennie przez dwa tygodnie, a potem dwa razy w tygodniu.

Jeśli chodzi o operacje chirurgiczne wyróżnia się operacje podpierające i podwieszające.
Do operacji podpierających zalicza się między innymi plastykę przedniej ściany pochwy.  Szczególnie ma to zastosowanie w przypadku kobiet, u których stwierdza się również zaburzenia statyki narządów płciowych. Metody podwieszające mają na celu korektę elementów podwieszających macicę, pęcherz moczowy i cewkę moczową. Obecnie często stosowane są zabiegi z wykorzystaniem taśmy, nazywane jako metody beznapięciowe. Skuteczność takiej operacji jest stosunkowo duża, dodatkowo zaletą jest krótki czas hospitalizacji.