Nadciśnienie tętnicze rozpoznaje się wówczas gdy jego wartości przekraczają 140/90 mmHg. Jeżeli do rozpoznania doszło przed 20 tygodniem ciąży należy przypuszczać , że ciężarna choruje na nadciśnienie przewlekłe.

Wśród stanów predysponujących do rozwoju nadciśnienia tętniczego wymienia się między innymi: pierwszą ciążę i pierwszy poród, wiek ciężarnej poniżej 18 lub powyżej 35 roku życia, współistniejące choroby nerek, choroby układowe, cukrzycę, ciążę wielopłodową, wielowodzie, nieprawidłową dietę lub stres.

Nieprawidłowe, podwyższone wartości ciśnienia tętniczego mogą skutkować następującymi powikłaniami: wewnątrzmaciczne ograniczenie wzrastania płodu, przedwczesne oddzielenie łożyska i poród przedwczesny. Szczególnie duże ryzyko dotyczy kobiet po 40 roku życia, u których wartości ciśnienia tętniczego przekraczają 160/110 mm Hg, ze współistniejącymi schorzeniami nerek i cukrzycą.

Niezmiernie ważna u kobiet ciężarnych z nadciśnieniem tętniczym jest kontrola ultrasonograficzna wzrastania płodu.

Wśród leków zalecanych w terapii nadciśnienia wymienia się metylopę, labetalol i nifedypinę. Głównym celem leczenia jest niedopuszczenia do rozwoju ciężkiego nadciśnienia ze wszystkimi jego konsekwencjami. Z drugiej strony pamiętać należy o tym, że zbyt agresywna terapia nadmiernie obniżająca ciśnienie również jest niebezpieczna, ponieważ może doprowadzić do ograniczenia przepływu krwi pomiędzy matką a płodem.

Osobnego omówienia wymagają dwa stany związane z nadciśnieniem tętniczym:

• Stan przedrzucawkowy, gdzie oprócz podwyższonych wartości ciśnienia stwierdza się białkomocz czyli zwiększone wydalanie białka z moczem.
• Rzucawka – na wymienione wyżej objawy dodatkowo nakłada się epizod drgawek toniczno-klonicznych lub śpiączka.

Są to niebezpieczne stany zagrażające życiu i zdrowiu zarówno matki jak i płodu i wymagają pilnej interwencji lekarskiej.